سلام!
نمیدونیم چجوری شروع کنیم…
تا حالا کلی گفتیم و نوشتیم و خوندیم و جواب دادیم. دیگه فکر میکردیم واسمون عادی شده که بنویسیم و بخونیم. یعنی حداقل عادت کردیم و نباید برامون سخت باشه. اما حالا که می خوایم شاید مهمترین مطلبمون روبنویسیم نه دستمون به کار میره، نه دلامون یاریمون میکنه.
خیلی وقته که یکی از مهمترین سرگرمی هامون شده بود وبلاگ و وبلاگ داری! تو این کار دوست های زیادی هم پیدا کرده بودیم. شاید بهتر باشه بگم هم زبون های زیادی…
تو این مدت با مشکلاتی هم روبرو بودیم که الحمد لله تونستیم باهاشون کنار بیایم و از سر راه برشون داریم. یکیش هم که تو همین چند روز اخیر اتفاق افتاده بود.
به هر حال فقط خواستیم بگیم که تو این مدت خیلی بهمون خوش گذشت و از همراهی با شما دوستان عزیز الطاف زیادی شامل حالمون شد …
همیشه شروع هر کاری سخته ولی تموم کردنش خیلی وقت ها از اون هم سخت تره! ولی ما به این نتیجه رسیدیم که حداقل تا بعد از کنکور وبلاگ و وبلاگ داری رو کنار بگذاریم. و درین را پیش قدم بشیم...
امشب حسین یه تفعلی به خواجه زد ( قابل توجه پیران عزیز خصوصا پیر هرات). شعرش برامون خیلی جالب بود:
فقیه مدرسه دی مست بود و فتوی داد
که می حرام ولی ز مال اوقافست (حافظ)
به هر حال اگر تو این مدت احیانا مطلبی یا موضوعی ناراحتتون کرده ما رو ببخشید. اصلا قصدی نداشتیم ، حلال کنید . ضمنا امیدواریم تو این مدت همراهان خوبی براتون بوده باشیم.
زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست
هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود
صحنه پیوسته بجاست
خرم آن نغمه که مردم بسپارند بیاد…
به امید دیدار یکایک شما عزیزان در آینده ای نه چندان دور!
والسلام
حسین - رسول - رضا - محمد