سلام

اندر اوصاف وبلاگ و وبلاگ نویسی؛

یادمه اون اولا که وبلاگ نویسی تازه باب شده بود، وبلاگ ها اغلب موضوعی بودند:کامپیوتری،سیاسی،طنز،...اما بعد از یه مدتی چون وبلاگها نتونستند مشتری درست و حسابی جلب کنند در حالی که کانتر وبلاگ وتعداد کامنت های هر مطلب از خود اون مهم تر شده بود وبلاگ نویس ها روی آوردن به مطالب عامه پسند و مشتری جلب کن!مثلا این که هر چیزی رو تو وبلاگشون می نوشتن و اسمش و میگذاشتن خاطره؛ یاد بود؛دفترچه تنهایی یا هر چیزی مثل اینها.یعنی کم کم اصطلاحات وبلاگی پیدا شد.

این جوری بالاخره یه کم مشتری  بدست می آوردن. ولی مگه خاطرات یک نفر برای چند نفر و تازه برای همون ها هم مگه چقدر قشنگه؟  از حالا به بعد در رقابت وبلاگی شگرد جدیدی پدید اومد: مشتری های مجازی! یعنی هر کسی واسه خودش کامنت می گذاشت.اون هم نه یکبار، چند بار! و اتفاق جالب این بود که کم کم چند تا بلاگیست با هم آشنا می شدن و از طریق تبادلات ویلاگی خودشون مشتری هم می شدند.یعنی اولی واسه دومی کامنت می گذاشت تا اون هم این کار رو بکنه.تقریبا تعداد مشتری های هر وبلاگ ثابت و حرف ها تکراری شد.اصطلاحات جدید وبلاگی هم در این باره پدید اومد:

                                 وبلاگ سبزی داری!(حمل بر بی احترامی به دوستان نشه!)

                                 به ما هم سر بزن!

                                 باز هم بنویس و...اگه خیلی هم همدیگرو تحویل می گرفتن میگفتن مطلب قشنگی بود!

یک سری هم که زورشون به رقباشون نرسید روی آوردن به جلب مشتری اما با لوس بازی!

                                 امروز اینطوری شد، فردا اون طوری میشه، امروز دلم گرفت، فردا دلم وا میشه، امروز کج شدم فردا راست می شم و...

یه وقتایی هم التماس می کنن که تو رو خدا مطلبمو بخونین یا کامنت واسم بگذارین. خلاصه یه روز مینویسن اما چرند و پرند! یک روز هم که کناره می گیرن، تا گوش آسمون و از این کارشون پاره نکنن آروم نمی شن!

 بعد از همه این ها خوشحالی خودمو از ادامه کار  با رسول و حسین ابراز می کنم!!!