بمون

™ بعد از مدتها دوباره می خواهم بنویسم . نه اینکه تو این مدت حرفی برای گفتن نداشته با شم نه ٬ پشت کیبورد کاری نمیتونم انجام بدم . همینجوری می شینم و زل می زنم به کیبورد ٬ تموم خاطرات از جلوی چشمام می گذره ولی دستم به تایپ نمیره.


™ فردا روز آخر هفته شهدا ست . خیلی دوست داشتم تهران می بودم . به یاد اون چهار سالی که نشستیم.دونه دونه نام شهید ها رو خوندن ؛ با اون لحنی که می دونید « شْهیــــــــد ... ». به یاد نمایشگاه که سال اول کمک کردیم و اون شبی که مدرسه موندیم تا کار نمایشگاه تموم بشه و نشد . هر چهار سال روز اول و دوم تعطیل بود . یاد شهید هایی که پارسال اوردن . یاد اینکه با بچه هماهنگ می کردیم کجا بشینیم . یاد لحظه هایی که خندمون می گرفت ... . اما الان دلم لک زده واسه یک ربع اونجا نشستن .


™ لحظه های بی تو بودن می گذره اما به سختی . این که هست ! ولی نمی دونم چرا لحظه های با اون بودن هم اینقدر سخت می گذره . یعنی من بلد نیستم چی جوری مدیریت کنم . با کلی حسرت منتظر می مونی تا بیاد ولی وقتی میاد دلشو میشکنم . کاش بدونه ته دلم هیچی نیست٬ از بی عرضه گیمه .


™ قصه ٬ قصه عادته . هر چی مشکله از این عادته . وگرنه اتفاق خاصی نیفتاده . باید اینو بدونی . اندکی صبر سحر نزدیک است

™ یاد باد . یاد گذشته شاد باد .